روزهای عجیبی رو میگذرونم/نیم. انقدر همه چیز ترسناک و تاریک و سیاهه که اون باریکه نور امید نمیتونه قلبم رو گرم کنه. همه چیز سرد و سیاهه. تاثیر عجیب و وحشتناکی رو حال روحی و جسمیم گذاشته. هیچوقت بخاطر یه اسیب روحی انقدر داغون نشده بودم. برای مرگ کیان انقدر گریه کردم و زجه زدم که انگار نزدیک ترین ادم زندگیم بوده. انقدر غصه‌ی بدن ضعیف و کوچیکش رو خوردم که نمیتونم بگم ازش. نه میتونم غذا بخورم نه بخوابم نه کار کنم. زندگیم داغون شده و دارم به مرده متحرک تبدیل میشم. نمیخوام به این فکر کنم که تو این شرایط کار غلط چیه کار درست چیه. مهم نیست درست و غلط. مهم منم که خوب نیستم و باید به خودم فرصت خوب نبودن بدم. معلومه که تو شرایط عادی‌ای نیستیم و احتمالا هرگز نخواهیم بود، پس اینکه انگشت اتهام رو باز هم سمت خودم بگیرم و اینبار هم بگم تقصیر خودمه که حالم خوب نمیشه اصلا کار درستی نیست.
چیزی که الان میدونم اینه که جون ندارم. توان ندارم روی کاری تمرکز کنم و انجامش بدم. بدنم روحم خسته‌ست. حسته هم نه. کوفته و له. انگار که مث یه گونی سیب زمینی یه جا افتاده باشم و هرکی از راه میرسه چندتا لگد حواله‌م میکنه. انقد لگد خوردم که دیگه درد حس نمیکنم هرچی که هست بی حسیه. انفعال و نگاه کردن به روبرو.
شاید نباید بگم ولی چندین بار به خودکشی فکر کردم و دائم به مرگ فکر میکنم. همش فکر میکنم خب اگه بمیرم حتی اگه کمکی نکرده باشم حداقل رنج بی انتهام تمام میشه. تمام. میدونی این حس تمام شدن خیلی حس خوبیه چون حتی دیگه وجود نداری که چیزی رو به یاد بیاری. اینکه ادما دارن تو مهاباد و ایذه و سقز و زاهدان سلاخی میشن. اینکه اون بچه ده ساله باهوش کشته شده. اینکه اینهمه ادم دارن بیکار میشن و داریم زیر بار فقر له میشیم. همه فراموش میشه گویی از اول وجود نداشته.
آه. حس خوب مردن. چقدر امروز بهت نیاز دارم.